آنان که از این ملک پریدند، پریدند!
یعنی، به سوی حق گرویدندو رهیدند
هنگام عبور از سفر عشق به یاران
با این قلم سرخ ،به صد باره نوشتند
مردان خدایی ،که شوند کشته در این راه
مردار مپندار که سالار بهشتند!
نمیدونم چرا هر وقت قلم به دست میگیرمو اراده می کنم که بنویسم ،ناخودآگاه ذهن به سمت جبهه میره و مینویسه. در نبود اونا شکوه میکنه.
واقعا نمیدونم...!
:جستجو